SEN

Mój sen z niepamięci
Jak kadr zatrzymany
Od czasu wyblakły
Kontur niewyraźny
W białej ścianie czaszki
Odciśnięty trwale

Mój sen z niepamięci
Piętno wypalone
Zanim się zabliźni
Zamknie się i wchłonie
W samym środku serca
Zaogni się nagle

A twój sen z pamięci
Pamięć nie moja
Nie boli
Nie straszy
Nie pyta
Nie woła
Nie ze mną chce mówić
Więc do Ciebie wróci

Zawróci z ucieczki

***

Dam Ci serce malowane

Dam z piernika domek

Tyle tylko dać potrafię

Nie odmawiaj proszę

Nie mów, że na diecie jesteś

Że uczucia szukasz

Daj mi szansę się nauczyć

Co to znaczy kochać

Z drewna przecież był Pinokio

I przecierpiał wiele

Aby serce swe usłyszeć

Życie poczuć w ciele

Baba Jaga dom z piernika

Dawno obrzydziła

Ale może z samotności

Tak zła się zrobiła ...?

Wokół pustki ...

***

Zanim odpowiesz - zapytaj.

Zanim zapytasz - zatrzymaj się.

Zanim się zatrzymasz - bądź.

Jak mam być?

Bądź darem.

***           
  
Czym jest moja pustka?

- pieśnią ptaka.
Czym jest moja pustka?

- ciszą w zgiełku miasta.

Czym jest moja pustka?

- mocnym biciem serca.
Czym jest moja pustka?
- formą życia.

          ***

Zawołam głośno: JESTEM!

Czy to wystarczy?

Prawie.

Bo życie lubi rytuały.

Codziennie,

tak samo,

na nowo,

budzić się przypominaniem:

Jestem Obdarowana. 

Jestem Darem.

ZIMNO

Czemu się boję?

Czemu Ci nie ufam?
Jesteśmy oddzieleni.
Nie uwierzyłam, że jestem Tobą.
Nie uwierzyłam, że jesteś mną.
Zimno mi.
Samotność szczęka zębami.
Ma zamknięte oczy.
Ma zmarznięte serce.
Boi się.
Nie ufa mi.

Zaczekaj jeszcze chwilę

Zamknij mnie w swoim obrazie
I nie wypuszczaj na razie
Niech się utrwalę w pamięci
Spełnieniem tęsknot chłopięcych
Niech kształty mam idealne
Zanim z Twych ram wypadnę
Zanim oboje znużeni
Z pozowań swych opadniemy
I zdziwionymi oczami
Już się nie rozpoznamy
Zaczekaj więc jeszcze chwilę
Niech się zobaczę
Nim zniknę