RÓŻNICE

Jest mężczyzną.
Mówi:
tak znaczy tak,
nie znaczy nie,
więcej słów nie trzeba.

Jest artystą.
Widzi:
światło stawia znaki
do odczytania.
Słyszy:
cisza i dźwięk rozmawiają
z Absolutem.

Jest kobietą.
Milczy:
nie wiem,
w wielu odcieniach
lęku i odwagi,
a słowa
wylewają potoki łez.
Patrzy:
widząc i nie widząc,
nieświadomie ogarnia
cały nieczytelny
elektrokardiogram świata.
Słucha
Absolutu noszonego pod
sercem.

WSZYSTKO JEDNO

Kiedy słowo niewymierzone w Ciebie / Kiedy słowo niewymierzone we mnie
zamienia się w kamień
Kiedy moje odbicie w Twoich oczach / Kiedy Twoje odbicie w moich oczach
zamienia się w ranę
Kiedy stoimy po dwóch stronach skały
Nie widząc siebie
Nadal jesteśmy połączeni

Kiedy chcesz mnie nauczyć siebie / Kiedy chcę Cię nauczyć siebie
Słowami
Kiedy chcę Cię obdarować moim / Kiedy chcesz mnie obdarować Twoim
Szukaniem
Kiedy nic nie jest możliwe do zrozumienia
Nie współodczuwając
Nadal jesteśmy połączeni

ZZA OKNA POCIĄGU O ZACHODZIE

roztęczone światło w ramach
czarnych macek i kołtunów
szosa w lampy nakrapiana
nad nią kołnierz szorstkich szumów
drzewno krzewno stupalczastych
cienioszeptów i pomruków
ambient ledwo w tle słyszalny

w tle do grafik i rysunków
pni, gałęzi, słupów, drutów

w tle do plam zciemniałej ziemi
roztopionych w smole domów

w tle do wyjedzonych kształtów
do zwęglonych bezkonturów
w tle do ruchu i bezruchu 

 Ziemia toczy wciąż mozolnie
swój omszały młyński kamień
mieli czas na chwile drobne
które milkną nim się staną
chlebem dla zgłodniałej duszy

CHCĘ ZŁOŻYĆ (modlitwa)

Jeśli jestem okruchem

Twego lustra

Czemu matowym i spękanym?

Czemu nie widzę w drugim odbicia?

Jakby tylko bielma dwa się spotkały

Jeśli Ty jesteś taflą najczystszą

To tylko całość tę czystość ocali

Każdy z odprysków 

Światło połamane 

We własne i cudze rysuje szramy

Jeśli istnieje jakieś My

Bez Oni

Jeśli jesteśmy Ja

Poza ego

Jeśli możliwe, by odłamki złożyć

Jeśli życie jest po to

Jeśli - to chcę tego!

Do Emanuela K.

Pełnia księżyca nade mną

Niebo gwiaździste we mnie

A prawo moralne...?
Któż je zna

W tych czasach

Narcyzów

Przeglądających się

We własnych

Ustawach

Prawo moralne...?

Kim byłabym bez niego?

To ono nadaje mi imię:

Człowiek.

SZCZĘŚLIWI LUDZIE

Szczęśliwi ludzie
Cierpią na samotność z uśmiechem
Przyzwolenia
Na wszystkie puzzle życia
Bo szczęściem jest
Ułożyć
Ból obok radości
Szukanie obok obecności
Pustą noc obok pełnego dnia
Spóźnienie obok w samą porę
Koniec obok początku
I zobaczyć pełnię księżyca
Odbitą we wszystkich oczach
I jeziorach

Szczęśliwi ludzie wiedzą, że
W podróży
Szczęściem jest
Zwiedzać spojrzenia