AZYL

Z niepokojem
przeglądam wczorajsza gazetę
Nie wyszłam
jeszcze w dzisiejszy świat
Zostaję pomiędzy
Jakby
drzwi domu wstrzymywały czas

ŁAWKA

PODWÓRKO PORANNE

głosy dzieci biegnące z tła na pierwszy plan

szuranie szczotki
jednostajnie ciągły ruch
rytuał
troskliwe szczotkowanie
betonowego pancerza ziemi domowej
jakaś surowa czułość
w tym wymiataniu naleciałości
narzucałości
pyłu codziennego
uważne
głaszczące
(z tą oczywistą miłością, która nie rozczula się nad obowiązkiem)
szuranie w centrum świata
jak misja dziejowa
wszystko wstrzymało oddech
wsłuchane w szuranie
polerowanie grzbietu żółwia
ze średniowiecznej ryciny
skorupa dźwigająca ludzkie siedziby

głosy dzieci odbiegły już
zeskoczyły z żółwia
i odpłynęły

ZA CHWILĘ

TRAWA JAK OGIEŃ

Trawa jak ogień
pochłania słońce
stapia się w jedno
w namiętnej gorączce
bez tchu i kropli
bez ukojenia
nienasyceniu nie daje cienia
zagarnia niebo dymem zielonym
już spopielałe
jeszcze przed zgonem
i nikt nie uwierzy zmysłom czerwcowym
nim nie dopali się dzień
w traw pożodze

ABSTRAKCJA

Zobaczyłam to, co chciałam zobaczyć
Bo zawsze jest coś do zobaczenia
Powiesiłam obraz na dziurze wydłubanej w ścianie
(już nie pamiętam przez kogo,
już nie chcę pamiętać na ile przeze mnie)
Popatrzcie jaki piękny!

Wzruszenie ramion...
Co chcesz ukryć za tym obrazem?

KONTEMPLACJA

Świat istniał kiedyś bez naszych nazw
Bez naszych nazw świat będzie istniał nadal
Nie zastanawia się nad sobą
Powoli toczy drobinki
W coraz większe kule
Jak śnieżki w bałwany
Jak zbieranie ze stołu przylepionej plasteliny
Czy patrzy z ciekawością,
                     co wyłoni się samo?
Czy dąży do zaplanowanego kształtu?