WILCZA GODZINA

Wilcza godzina.
Przed świtem 

biesy myśli mi budzą, 

za włosy szarpią. 

Mrok wchodzi w serca 

drzewom i ludziom, 

wstrzymuje oddech starcom.
Wilcza godzina.
Niepokój 

pełznie pod powiekami 

jak gad biblijny. 

Między rzęsami. 

Między zwidami. 

W świecie pomiędzy 

wstaje we mnie 

ktoś inny.
Wilcza godzina.
Bezsenność 

z boku na bok przewraca, 

na oścież oczy odmyka tajnie. 

Dystanse skraca 

między bytami. 

Między pytaniem 

a liściem ostatnim 

na brzozie.