NIEPRZEMIJANIE

Jestem
ruchem
przepływem
krążeniem
wymianą komórkową
świadomością
wymiany

Jestem
tu i teraz
cudem przeistoczenia materii
w ducha

Jestem
za 100 lat
przeistoczeniem ducha
w materię

Jest we mnie
węgiel z wnętrza Ziemi
i odprysk meteoru
na pojednanie
z innymi
planetami

Jest we mnie
oddech człowieka z jaskini
zatrzymany
w pamięci
genu

Jest we mnie
śmiech
moich prawnuków
którzy urodzą się
z kwantu mojej energii
którzy będą gryźć jabłko
wyrosłe z mojego ciała

Dziękuję wam
moi przodkowie we mnie
dostałam wszystko
czego potrzebuję

Jestem
i będę
aby karmić
nawet gdy tutaj
na pozór
mnie nie będzie

Jestem
świadomością
nieprzemijania

Zostawiam ci moją łzę szczęścia
płynącą ze źródła
płynącą do oceanu
wspomnij mnie
gdy będziesz spragniony

Jestem

DZIĘKOWANIE CODZIENNE

niecodzienne to dziękowanie codzienne
za okruchy chleba
za słońce
za dobre słowo
i za kąśliwe, bo zabolało na zmianę pogody
jak ból w stawach
i za ten ból dziękuję

wiążę dziękczynne wstążeczki
na gałązkach dni
mieszkam
w różnobarwnym lesie
wdzięczności 

TO TAKIE DZIWNE

To takie dziwne
że dziwię się brzmieniu słów, które znam od urodzenia
To takie dziwne
że po raz pierwszy dostrzegam słońce, które świeci od zawsze

Czym dotąd były zajęte moje uszy?
Czym dotąd były zajęte moje oczy?
Czym dotąd były zajęte moje myśli?

To takie dziwne
że ludzie dziwią się moim zdziwieniom ...

SKARB

"... gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze ..."
Chodzą
Szukają
Wypatrują
Życie mija
Na podróżach
Na pytaniach
Tęcza pojawia się i znika
A z nią garniec gliniany
Pełny po brzegi
I czasem trzeba zamienić się w glinę
I rozpaść na tysiąc kawałków
By odsłonić serce
Skarbu

PORZĄDEK

To nie mój
ruch wokół porządku
w jego sprawie
imieniu
interesie
Przychodzę jak gość
do zastanego ładu natury
Siadam na wyznaczonym miejscu
Odnoszę brudny talerz
- Czy pozmywać?
- Ależ ...
Formalności i kurtuazje kultury
Mylę się
To nie ta konwencja

To mój
kawałek odpowiedzialności
za mój
porządek
życia

PO CO

Nie mówię po co
Ja tylko pytam
Nie odpowiadam
Tylko z chmur czytam
Chcę się dowiedzieć
Czego nie dowiem
O tej rzece krętej
O tej drodze prostej
O zmarszczkach na twarzy
O tej wyliczance
Która wskaże palcem
Komu da dziś szansę

Nie mówię dokąd
Ja tylko idę
Nie sprawdzam mapy
Szlak słońca śledzę
Chcę ponad ścieżką
Znak stóp odgadnąć
Tych co szły przede mną
Tych co pójdą za mną
Tych co tu nie trafią
Tych nienarodzonych
Które tyle znaczą
Ile śladów po nich

Nie mówię po co
Cel nienazwany
Bo jedno słowo
Zamienia w kamień
Chcę zbadać kształty
Liter milczenia
W codziennej rozmowie
W dzieci usypianiu
W samotnej chorobie
W twoich oczu blasku
Który płonie jaśniej
Miłością
Na zawsze

Pytania ...

Czym jest ...?
Co znaczy ...?
W jaki sposób ...?
Pytam. Wypytuję. Zaczepiam zdziwionych przechodniów.
Nikt nie wie?
Ktoś może wie. Ale inaczej.
To jakbym chciała dowiedzieć się o moje ciśnienie wewnątrzczaszkowe
od kwilącej nowo narodzonej  dziewczynki
na innej półkuli.
Ona mnie nie usłyszy.
Tylko ja znam odpowiedzi. Ale nie słucham pytań.
Kwilę prośbę o ochronienie przed światem.