Świat zaczął się zbyt dawno,
Bym mógł pamiętać, skąd się wziął.
Tak jak kamień spada na dno,
Każde z pytań spada w ciszę i noc.
Ktoś tą samą drogą przeszedł już.
Ktoś przed nami kochał, śnił.
Pytań sto ktoś już zadał gwiazdom swym.
I wciąż nikt nie wie, jak naprawdę żyć.
Nikt nie jest sam na Ziemi,
Więc skąd samotność pośród nas?
Przecież chlebem, nie kamieniem,
Chcemy karmić nasze dzieci, siebie, świat...
Ktoś przed nami stawiał pierwszy krok.
Ktoś tak mocno chciał jak my.
Śmiał się w głos, wierzył w swój szczęśliwy ląd.
I wciąż nikt nie wie, jak naprawdę żyć
